مدل مفهومی جدید از تفکیک اراضی شهری در توسعه‌های مسکونی با تأکید بر فضای باز(نمونه موردی : شهر زنجان)

زمین به عنوان کالای غیرقابل بازتولید دارای ارزش غیرقابل انکاری است. یکی از اقدامات مهم شهرسازی که به واقع شهرسازی عملی نامیده می‌شود، تفکیک اراضی شهری است. آیا با مطالعه تجارب بافت‌های مسکونی سنتی در ایران و تجارب جهان در کوی‌های مسکونی جدید می‌توان الگویی بهینه از تفکیک اراضی به خصوص الگوی تفکیکی شطرنجی طراحی ‌کرد؟ روش تحقیق در این پژوهش تحلیلی-تطبیقی است. هدف اصلی این پژوهش ارایه الگویی بهینه از تفکیک اراضی شهری و مدل مفهومی-عملیاتی جدید براساس تحلیل الگوهای تفکیک اراضی در جهان و ایران و مؤلفه‌های اصلی تأثیرگذار بر آنها است. نتایج به دست آمده از پژوهش نشان می‌دهد، الگوهای تفکیک اراضی شطرنجی که به صورت مکرر و رایج در توسعه‌های جدید مسکونی به کار می‌روند، خود سبب ایجاد مسایل عمده شده‌اند و مدل جدید ارایه شده می‌تواند جایگزین این الگو ‌شود.